Vanaf het moment dat ik voor mezelf ben begonnen is dit de centrale vraag. Dagen vullen zich met denken, woorden vinden, webinars volgen enz enz.
Zo bijzonder hoe dat werkt. Ergens in je lijf WEET je dat je iets te doen staat hier, dat je echt ergens van BENT, dat mensen altijd naar jou komen om het hetgeen je als vanzélf geeft. Maar het vervolgens in woorden vatten en uitdragen. Pfff dat is echt andere koek. Wat een zooitje wordt het dan in mijn hoofd! Ineens wordt hetgeen je hier te brengen hebt ongrijpbaar. En eigenlijk lijkt het elke keer zo te werken; als je denkt dat je je ziel hebt, be-grijpt, dan vliegt die weer weg. Eigenaardig ding zo’n ziel..
Ben ik een coach? Ben ik een therapeut? Ben ik een psycholoog? En ik voel dat deze woorden niet resoneren bij mij. Het voelt slechts als etiketjes die zijn geplakt door het systeem. Maar wat dan wel? Hoe meer ik er over na denk, hoe onzekerder ik word. Kan ik eigenlijk überhaupt wel iets? Heb ik wel iets toe te voegen?
Maar één ding weet ik zeker: als ik een sessie met een klant heb gehad voel ik me vervuld, licht, rijk! Voor mij voelt het als een groot voorrecht dat ik mensen te zien krijg. En dan bedoel ik echt TE ZIEN KRIJG, dus hun essentie, hun liefde. Die is zichtbaar als mensen het toestaan om hun masker bij mij te laten zakken en in verbinding gaan met zichzelf. Dan worden ze zichtbaar. Als ik dit opschrijf voel ik dat ik daar direct door geraakt word, de tranen zijn voelbaar. Dit is mijn vervulling.
Het is echt elke keer voelbaar, tastbaar: het moment dat de essentie tevoorschijn komt. Hé, hé, opluchting. Eigenlijk een soort uitnodiging, ik mag ook mijn masker afzetten. Dan ontstaat er verbinding en kun ik voelen dat er eigenlijk geen verschil is tussen jij en ik. Dat we allemaal vanuit dezelfde bron leven. Dat er geen jij en ik is. Het is de bron die je ook voelt als je verliefd bent, als je niets liever wilt dan samensmelten. Ze zeggen wel eens dat liefde blind maakt, maar volgens mij is het dat je recht door het masker kijkt naar iemands hart. Dat is niet blind! Dat is wonderschoon!
Misschien word ik elke keer wel een beetje verliefd op een klant? En dan bedoel ik niet de romantische verliefdheid, maar gewoon, de ander helemaal zien, in het hart. Wat ik hier dus blijkbaar te doen heb is met liefde maskers afzetten en mensen weer hun essentie laten voelen. Gewoon omdat ik dat de hele dag door doe, als vanzelf. Dat is mijn zielsmissie!
En natuurlijk gaat mijn interne criticus nu aan. De stem die van alles hierover te oordelen heeft. Wat een zweverig gezwets? En als het zo zou zijn wat heeft een klant daar nu aan? Lekker makkelijk hoor zo! En hoe ga je hier dan geld mee verdienen? Wie wil er nou ontmaskerd worden?
Maar die laat ik vandaag gewoon maar praten, deze bescherming van mijn interne criticus heb ik nu niet nodig. Ik vertrouw op iets anders, op iets ongrijpbaars en ik heb geen idee wat dat is en wat het me gaat brengen.
Dat is zielsmissie werk. Kwetsbaar maar ik wil niet meer anders.
Comments