In een groezelige achterafkamertje in dat grote kantoor zegt ze na 90 minuten tegen mij: ik voel me écht gezien door jou. De tranen lopen over haar wangen. Tranen die bevrijden. Haar gezicht is zo zacht en krachtig tegelijk.
Hoe is het toch mogelijk dat zoveel mensen zich zo weinig gezien voelen in hun leven? Het gevoel dat mensen je ZIEN komt heel precies. Het is namelijk niet hetzelfde als je gewaardeerd voelen, het is niet hetzelfde als zichtbaar zijn, het is geen ego verhaal. Het is jezelf in alle facetten oordeelloos gezien voelen. Gezien worden zónder dat je ergens aan hoeft te voldoen. Onvoorwaardelijk.
Nou ben ik geen god, verre van dat. Dus ook ik ben niet vrij van oordeel, maar ik ken wel dat verlangen. Dat verlangen om echt gezien te worden. Vroeger zat dat verlangen verpakt in een angst. De angst om door de mand te vallen. 20 jaar geleden was ik ooit bij een psycholoog. In mijn vak (trainer) ervoer ik elke dag een mega grote drempel om voor de klas te gaan staan. Daar moest ik maar eens vanaf dacht ik, en mijn manager ook. Dus ik mocht naar een psycholoog. We spraken over mijn angst en zij benoemde die als de angst om door de mand te vallen. Er is zelfs een naam voor dit ‘syndroom’: het impostor syndrome. De spanning die je continu voelt want wat als iedereen nou eens zou ontdekken dat je ook gewoon maar wat doet? Dat je eigenlijk helemaal geen trainer (of wat dan ook) bent! Maar het gekke was dat ik eigenlijk ook heel graag wilde dat iemand me nou eens ECHT zou zien. Helemaal. In álles wat ik in me had, inclusief mijn maskers en bedriegersrollen! Ergens wilde ik door de mand vallen. Ik wilde gezien worden in wat ik goed kan, moeiteloos kan, niet kan, eng vindt, veroordeel, in wat me irriteert, inspireert. Alles! Dat verlangen was ook zo groot.
En dat verlangen heeft mijn pad geopend. Het heeft me via vele omweggetjes, overwoekerde paden, gebaande paden en doodlopende paden gebracht naar waar ik nu sta in het leven. Ik voel dat het MIJN taak is om mezelf in alles te zien en te accepteren. Om mezelf echt te gaan zien voor wie ik ben. Volledig, zonder voorbehoud.
En elke keer als ik iemand tegenover me écht mag zien, heb ik tegelijkertijd het gevoel dat ik weer een stukje van mezelf mag zien en mag accepteren. Daarom voel ik me na een sessie vervuld, dankbaar, rijk en gelijkwaardig.
