Talenten zijn rare dingen.
Vraag aan een willekeurig iemand wat zijn talenten zijn en meestal komen die er schoorvoetend uit. Of ze komen er uit gerold als competenties die het ene oor in en het andere oor uit gaan. Of iemand noemt zijn talent en hoort tegelijkertijd in zijn hoofd die criticus die zegt: ‘jaja opschepper, dat kan je nu wel zeggen maar ik weet wel beter!’.
Een talent is iets wat je zó makkelijk af gaat, dat het ongelooflijk moeilijk is om te erkennen dat dat een talent is. Daarnaast voelen mensen ergens ook dat hun talenten soms ‘stiekem’ ingezet kunnen worden om een ander doel te bereiken. Zoals de perfectionist die eigenlijk controle zoekt ipv kwaliteit. Of de ’mensenmens’ die zo graag voor anderen zorgt, maar eigenlijk op zoek is naar waardering. Of de leider die zo goed het voortouw kan nemen, maar dat eigenlijk doet omdat hij niemand vertrouwt.
Een talent is dan niet ‘vrij’.
Er ligt nog een claim onder. Vaak een oude claim, van vroeger. Een claim die eigenlijk niet meer over het ‘hier en nu’ gaat. Maar die je nog wel kan beïnvloeden. Als een kleine sluipmoordenaar.
Als ik een talententest maak scoor ik hoog op empathie. Ik snap dat wel want voor mij is het súperbelangrijk om een ander te begrijpen. Daar zet ik al mijn talenten voor in: luisteren, inleven, nieuwsgierigheid, helikopterview, kijken naar mijn eigen oordeel ipv oordelen. Maar waarom wil ik mensen zo goed begrijpen? Welke claim zit daar achter? Na een paar jaar van persoonlijke ontwikkeling begrijp (!?) ik nu dat het samenhangt met mijn hoogsensitiviteit. Want wat vond ik het ongelooflijk moeilijk om in een wereld te leven waarin de mondelinge boodschap voor mijn gevoel niet altijd correspondeerde met wat er éigenlijk echt gezegd werd. Ik kon er compleet van in verwarring raken. Zie ik het dan verkeerd?
En wat ging ik hard werken. Mijn gevoel wegrationaliseren, mijn gevoel aanpassen, mijn gelijk proberen te halen, overtuigen. Uiteindelijk was ik dus eigenlijk bezig met het zoeken van bestaansrecht voor mijn gevoel.
En ik maar empathisch zijn. Met op de achtergrond de claim:
áls ik je begrijp, heb ik bestaansrecht.
Je voelt het al aan: dat onderzoek is niet ‘vrij’. En dat maakte mij minder effectief en moe. Heel moe. Tot aan een burn-out toe.
Nu heb ik bewustzijn gekregen op deze claim. Nu heb ik gezien dat dit eigenlijk de verwarring van een gevoelig meisje is. Nu kan ik dit meisje omarmen en haar laten voelen dat dat niet meer nodig is nu. Ik heb volledige bestaansrecht zonder dat ik een ander begrijp. Ik mag empathisch zijn zonder claim. En dit mag ik elke dag weer opnieuw ontdekken want deze claims zijn hardnekkig. Maar ik heb ze steeds vaker en steeds sneller door. En dan kan er ruimte ontstaan, ruimte voor iets nieuws.
Nu snap ik dat ik daar een ander niet meer voor nodig heb. Sterker nog, ik mag het nu gaan gebruiken ten dienste van een ander. Ik mag het gaan omdraaien. Mensen komen juist bij mij om te horen wat ik voel. Om hún bewustzijn weer te verruimen.
Wonderlijk ding die talenten.
Ik ben zo dankbaar voor deze beweging dat ik hier de straat voor op zou willen gaan. Omdat ik het iedereen gun dat beknelde talenten worden bevrijd.
Vanaf heden ben ik lid van het talentenbevrijdingsfront!