Daar zit ze dan tegenover mij, dochter van een migrantengezin. Een beetje gereserveerd, misschien wat afstandelijk, vertelt ze mij over haar grote droom. Maar ik voel het niet, de passie.
Ergens in haar zit een verlangen verstopt naar een groter leven. Naar een betekenisvol leven. Naar een GROOTS leven. Maar wel ver weg. Onbereikbaar bijna.
Ze komt bij mij met de vraag hoe ze daar moet komen. Het lukt maar niet. Aan haar lef ligt het niet. Ze heeft zelfs al met de directeur van haar droomorganisatie gepraat om zichzelf zichtbaar te maken. En nu legt ze de vraag bij mij: hoe kom ik op deze plek?
In het gesprek zoom ik altijd eerst even uit. Waar komt deze vraag, dit verlangen eigenlijk vandaan? Want voor je het weet ben je een vraag aan het onderzoeken wat eigenlijk niet de echte vraag is!
Ze vertelt over haar schoolkeuzes en over haar loopbaanpad. Het valt me op dat tussen de regels door het verlangen naar STATUS telkens een grote drijfveer is. Als we dat samen gaan onderzoeken durft ze voor zichzelf te erkennen dat dat altijd, onbewust, een grote drijfveer is geweest. Ze ging advocaat worden, want dan ben je iemand! Maar tijdens haar studie kwam ze er achter dat ze het behoorlijk saai vond al die regeltjes en wetten. We spreken over haar gezin van herkomst, de verwachtingen van haar ouders, maar ook de status van haar ouders.  Ze is, zoals ze zelf zegt, een dochter van een migrantengezin.
Het is voelbaar in het gesprek dat ze eigenlijk een beetje neerkijkt op wat haar ouders hebben bereikt. In ieder geval projecteren ze nu op haar dochter wat hén hier niet gelukt is, in haar beleving dan. En natuurlijk is dit een delicaat onderwerp. Spannend. Want neerkijken op je ouders is niet respectvol, not done! Maar als je er eerlijk en oordeelloos naar kan kijken, mag er ook iets nieuws ontstaan. Misschien een nieuw inzicht?
Ik hoor mezelf de vraag stellen of ze het gevoel heeft dat ze in het verkeerde gezin is geboren. Een pijnlijke vraag maar hij moest blijkbaar gesteld worden. Ze heeft een héél duidelijk beeld in welk gezin ze geboren had willen worden. Een intellectueel gezin, met status, waar je lekker kan discussiëren aan tafel over belangrijke zaken in de wereld, of over kunst of literatuur! Ze leeft helemaal op als ze het omschrijft.
‘Stél dat het gezin waarin je wordt geboren een bewuste keuze is van jouw ziel, kun je dan ontdekken waarom jij bij dit gezin geboren bent?’, vraag ik haar. Dan word het stil. In de ruimte is het voelbaar dat de energie shift.
Dit zijn de momenten waar ik het voor doe. De momenten dat je mag meemaken dat een radicale shift in het bewustzijn mag plaatsvinden. Ik ben zelf ook dol op die momenten als dat bij mij gebeurt. De momenten waarop je voelt dat je het altijd op een bepaalde manier hebt bekeken en er blijkt nóg een manier te zijn waar je TOTAAL niet aan gedacht hebt, maar die wel veel teweeg brengt in mij. ZO GAAF! En dan dacht ik vroeger altijd dat het ging om de ‘waarheid’ die ik dan gevonden zou hebben, maar nu weet ik dat het eigenlijk gaat om de RUIMTE die dan voelbaar wordt. De ruimte dat er nog veel meer mogelijk is in mij, in hoe ik de dingen zie, in hoe ik mezelf zie. Weer een ruimer perspectief om de wereld mee te betreden. Dat voelt heel RIJK.
Zo ook bij deze vrouw. Ze realiseert zich nu dat het misschien mogelijk is dat ze geen slachtoffer is van dit gezin, maar dat ze er iets te leren heeft. Ineens kan ze voelen dat haar ouders ook een droom hadden, een verlangen naar een grootser leven. Dat was de reden van hun migratie. Voor het eerst in haar leven voelt ze diep respect voor de keuze die deze ouders hebben gemaakt. Wat een lef en moed hebben ze bij elkaar moeten rapen om in een onbekende wereld een nieuw leven op te gaan bouwen! Ze heeft zelf van dichtbij mogen meemaken dat het dan niet altijd uitpakt zoals je had verwacht. Ineens begreep ze waarom ze haar eigen dromen zo onbereikbaar ver weg had geplaatst. Stel je voor dat je net zo eindigt als haar ouders??
het gevoel dat kleinere stapjes ook fijn kunnen zijn.
Comments