Toen ik afscheid nam van mijn werk nam kreeg ik deze persoonlijke routekaart cadeau. Een treffender cadeau is voor mij niet denkbaar. Ik beschouw het leven ook echt als mijn leerterrein en daarin probeer ik zoveel mogelijk mijn eigen route te volgen. Ondanks de verleidingen van de comfortzone die soms ook trekt. Maar het LEVEN zoals het zich ontvouwt, trekt nog meer, in al zijn facetten.
Een routebeschrijving van jouw leven is altijd uniek. Nooit hetzelfde als een ander. En oh wat is het verleidelijk om op iemands anders routebeschrijving te navigeren. Er zijn niet voor niks zoveel coaches, trainingen, workshops, verbeterprogramma’s, technieken om jezelf te leren kennen en om met jezelf te leren omgaan. Dat is een heel eigen economisch systeem op zich!
Maar oh wat is het ook verleidelijk om iemand anders jouw routebeschrijving te geven. Als ik heb ervaren wat mij rijker maakt gun ik dat een ander natuurlijk ook zo! Maar dat zal nooit werken. Hoogstens kan het de ander inspireren, maar nog eerder zal het frustreren. Het zal je elke keer met je eigen tekort confronteren, met waar jij nog niet bent. En dat terwijl dat helemaal niet aan de orde is! Er is geen ‘verder’ in het proces. Dat zou namelijk impliceren dat er een einddoel is waar je dichterbij komt. En de grap is: die is er niet!
Ieder heeft zijn eigen pad te gaan. Iedereen is uniek. Het zijn van die lege zinnen geworden, maar zoveel mensen zoeken het in wat een ander heeft gedaan. Eenheidsworst. Ik kan wel van de daken schreeuwen hoe mooi en uniek iedereen is, in al zijn eigenaardigheden. Vooral in zijn eigenaardigheden! Volg jouw raarheid, je gekke neigingen, je geheime fantasieën en je leeft een vervuld leven.
Zo heb ik mijn hele leven al een droom om ergens op de wereld in de vrije natuur te leven met een gemeenschap van liefdevolle mensen die er met elkaar voor zorgt dat we in fijne houten hutten kunnen wonen, zelf ons eten kunnen verbouwen, vuurtjes mogen maken, schelpen zoeken aan het strand, muziek maken, voelen dat we in eenheid zijn met elk onze unieke talenten en toevoeging aan de groep. Deze droom had ik al als klein meisje. Vakanties met onze hele familie in tentenkampen of jeugdherbergen wakkerden deze droom aan. Als kind voelde dat magisch.
En lange tijd heb ik die droom afgedaan als een kinderdroom. Onrealistisch! ik ben geen hippie! Ja maar daar zijn ook dingen die dan niet leuk zijn! Doe toch niet zo raar! Jij altijd met je onrealistische dromen. Je wilt alleen maar vluchten!
Mijn interne criticus kan nog wel 80 argumenten bedenken.
Maar ergens voel ik mijn pad en ik vertrouw erop dat mijn routebeschrijving mij de weg wijst. Want hoe leuk is het als de wereld eigenlijk veel magischer is dan wat wij er als volwassenen van maken?
Comments